Bij Jorthy Mokio was het niet eens meer de vraag ‘of’, maar eerder ‘wanneer’. Zou hij ooit worden opgeroepen voor de nationale ploeg? Voor velen was het al een uitgemaakte zaak, nog voordat de vraag echt werd gesteld. Er bleef slechts één andere kwestie over: wanneer zou Jorthy Mokio zijn kans krijgen bij de grote jongens? Rudi Garcia liet er geen gras over groeien en hakte de knoop snel door: op 17-jarige leeftijd is de jonge Ajacied blijkbaar rijp genoeg om zijn eerste cap te verdienen en zal hij dus meereizen.

“We bereiden de toekomst voor,” verklaarde de Fransman bij de bekendmaking van zijn selectie, een keuze die voor velen nauwelijks verdere uitleg behoefde. “Mokio is zeventien, Fofana negentien. Ze verdienen hun selectie op basis van hun kwaliteiten en hun huidige vorm,” bevestigde hij vervolgens aan Sporza. Garcia heeft Mokio niet geselecteerd om hem simpelweg vast te leggen en zo een nieuwe Karetsas/Talbi-situatie te vermijden, waarbij de twee Belgisch-Griekse en Belgisch-Marokkaanse spelers recentelijk kozen voor respectievelijk Griekenland en Marokko in plaats van België.

Geboren in Gent uit Congolese ouders, had Mokio inderdaad ook kunnen kiezen voor de nationale ploeg van de Leopards. Maar uiteindelijk koos hij voor België om zijn droom waar te maken: spelen voor de Rode Duivels.

De geschiedenisboeken van de Rode Duivels

Op precies 17 jaar en 14 dagen oud is hij nu officieel een Rode Duivel. Als hij een minuut speelt tegen Oekraïne, zou hij tot de vijf jongste spelers in de geschiedenis van ons land behoren, achter Van Himst, Lukaku, Van den Borre en Nisot, maar voor andere jonge debutanten zoals Eden Hazard en Yari Verschaeren. Een bliksemsnelle opmars voor een talent dat altijd gewend is geweest om stappen over te slaan.

Bijna exact een jaar geleden speelde hij zijn eerste minuten voor KAA Gent, zijn opleidingsclub. Een minuut tegen Standard, een andere twee weken later tegen OH Leuven en vervolgens twee basisplaatsen. Vier wedstrijden in totaal, voordat hij alweer vertrok. Gegeerd door heel Europa, verliet Mokio de Buffalo’s en sloot hij zich aan bij de prestigieuze jeugdopleiding van Ajax.

Daar werd hij rustig klaargestoomd en verzamelde hij ervaring bij Jong Ajax. Maar zelfs op dat moment wekte zijn potentieel al interesse. Een lange, linkse verdediger, technisch vaardig, die zowel centraal als op de linkerkant en zelfs als verdedigende middenvelder uit de voeten kan: zo iemand springt in het oog. Geleidelijk aan mocht Mokio dus ruiken aan het eerste elftal.

Dynamiet in de voeten

Het Belgische publiek leerde hem echt kennen op 13 februari, toen Ajax in de Europa League naar Brussel reisde om het op te nemen tegen Union. Voor de tweede keer in zijn carrière stond Mokio in de basis bij de Ajacieden. Maar een vuurdoop, hoe prestigieus ook, boezemde hem duidelijk geen angst in. Met een fenomenaal schot van buiten de zestien scoorde hij meteen, maakte hij kennis met het Belgische publiek en vernietigde hij de hoop van Union. Drie vliegen in één klap.

En daarna? Zoals altijd: bescheiden en rustig. Mokio forceert niets en accepteert, ondanks zijn indrukwekkende debuut, dat hij af en toe weer in de schaduw verdwijnt. Soms basisspeler, soms invaller, soms zelfs uit de selectie gelaten om hem niet te overbelasten: de Belg accepteert elke rol die hem wordt toebedeeld. Op 17-jarige leeftijd staat hij op het punt om een nieuwe, belangrijke rol te ontdekken: die van Belgisch international. Met de afwezigheid van Amadou Onana en Orel Mangala is hij bovendien bijna de enige verdedigende middenvelder in de selectie naast Nicolas Raskin.

Krijgt hij speelminuten tegen Oekraïne? Dat is zeker niet uitgesloten. Zeker omdat hij ondanks zijn jonge leeftijd nog een ander groot voordeel heeft: een indrukwekkende kalmte. Wordt Mokio de nieuwe spilfiguur in de verdediging of het middenveld van de Rode Duivels?